دندانستان ، اطلاعات جامع دندانپزشکی اولین دایکتوری جامع جستجوی دندانپزشک ، اطلاعات دندانپزشکی و ارتودنسی و زیبایی دندان
مطالب مرتبط
ایمپلنت دندان از اواسط دهه ی 1960 برای جایگزین کردن دندان های از دست رفته استفاده شده است اما در سالهای اخیر استفاده از آنها بسیار گسترده شده است. ایمپلنت ها را میتوان به جای کراون یا روکش دندان های افتاده، بریج دندان های افتاده (به منظور بازیابی فضای زیادی که بر اثر ار دست دادن دندان ایجاد شده است) و یا حتی پروتزهای دندانی استفاده کرد.
ایمپلنت ها از تیتانیوم ساخته شده اند که فلز آن با بافت های بدن سازگار است و در طول یهبود می تواند با استخوان مجاور جوش بخورد. در حال حاضر مطالعات و تجربه بالینی بسیار زیادی وجود دارد که نشان می دهد که ایمپلنت های دندانی یک راه امن و راحت است و می توان از آن به جای دندان های از دست رفته استفاده کرد به طوری که بسیار طبیعی به نظر می رسد و در ظاهر افراد تاثیر منفی ندارد.
چرا ایمپلنت دندان؟
ایمپلنت های دندان نسبت به کراون ها یا روکش های دندانی متداول تر است،
- ایمپلنت ها شبیه دندان های طبیعی دیده و احساس می شوند.
- عملکرد ایمپلنت مشابه دندان طبیعی است و خوردن یا تمیز کردن دندان هیچ مشکلی ایجاد نمی کند.
- دندان های مجاوری که سالم هستند برای اینکه نقش یک حمایتگر دندان افتاده را ایفا کنند مجبور نیستند صاف شوند.این به این معنی است که آنها به احتمال زیاد نیاز به پر کردن ریشه ندارند.
- ایمپلنت ساختار استخوان زیر دندان جایگزین را حفظ می کند چون نیروهای جویدن از طریق استخوان منتقل میشوند و روند طبیعی بازسازی را تحریک می کنند و این به ظاهر خوب دندان بازسازی شده و صورت کمک می کند.
- ایمپلنت های دندانی را می توان برای پروتزهای متحرک استفاده کرد.
- بر خلاف پروتزها که در آن برای ثابت نگه داشتن دندان به چسب احتیاج هست در ایمپلنت دندان به هیچ چسب خاصی نیاز نیست.
ایمپلنت دندانی شامل چه چیزی است؟
ایمپلنت دندانی در اصل یک پیچ تیتانیومی است که بین 8تا 16 میلی متر طول دارد که به یک سوکت استخوان آماده شده در فک پیچ می شود و به عنوان یک ریشه جایگزین دندان افتاده عمل می کند. برای جلوگیری از نفوذ اجسام خارجی به داخل ایمپلنت و همچنین شکل گیری بافت لثه اطراف ایمپلنت از اباتمنت استفاده می شود. ابانمنت بالای ایمپلنت نصب می شود و یک اتصال خارجی را برای دندان روکش شده یا دندان بریج یا پر شده تشکیل می دهد. سپس 3 تا 6 ماه زمان لازم است تا سطح تیتانیومی فیکسچر ( پایه) با استخوان مجاور پیوند محکمی برقرار کند و در واقع تیتانیوم ایمپلنت با استخوان جوش بخورد که به این فرآیند اصطلاحا Osseointegration گفته می شود. بعد از اینکه ایمپلنت به اندازه کافی پایدار و محکم شد می تواند حمایتگر چند دندان افتاده دیگر شود.
چه کسی می تواند ایمپلنت داشته باشد؟
تقریبا هر کسی که یک یا چند دندان خود را از دست داده باشد و قصد داشته باشد توانایی جویدن و همچنین زیبایی ظاهر خود را حفظ کند می تواند از ایمپلنت دندان استفاده کند. با این حال، این موضوع مهم است که بافت استخوانی بیمار کاملا توسعه یافته باشد به همین خاطر ایمپلنت برای افرادی که کمتر از 18 سال سن ندارند استفاده نمی شوند. برای کاشت ایمپلنت باید در نظر داشته باشید که: دهان شما باید شرایط سالم بودن را داشته باشد و دندان ها پوسیده نباشند و همچنین بیماری پریودنتال فعال یا بیماری لثه کاملا درمان شده باشد. اگر ایمپلنت در شرایطی استفاده شود که پریودنتیت فعال وجود داشته باشد اطراف ایمپلنت دچار عفونت و آسیب دیدگی خواهد شد. دندانپزشک شما باید قبل از ایمپلنت کردن مطمئن شود که بهداشت دهان و دندان شما استاندارد بالایی دارد، پس از اتمام دوره درمان، باید به طور منظم به دندانپزشک خود مراجعه کرده تا ایمپلنت های شما بررسی شود و هرگونه اقدامات لازم جهت پیشگیری از هر گونه عارضه ای انجام شود. اگر شما تمام معیارهای ایمپلنت را برآورده کنید دندانپزشک شما خوشحال خواهد شد تا در مورد گزینه های مختلف درمان که در دسترس هستند صحبت کنید، که این گزینه ها بستگی زیادی به عواملی مانند سلامت عمومی شما ، تعداد و موقعیت دندان های افتاده و کمیت و کیفیت بافت استخوانی شما دارد.
چه زمانی ایمپلنت درمان مناسبی نیست؟
در صورتی که استخوان فک به اندازه ای ضخیم نباشد تا بتواند ایمپلنت را جایگزین کرد و پیوند استخوان امکان پذیر نباشد نمی توان از ایمپلنت استفاده کرد. همچنین بیمارانی که مبتلا به پریودنتیت درمان نشده ( به دلیل خطر ابتلا به عفونت) و یا دیابت کنترل نشده هستند مناسب نیست. در سایر شرایط پزشکی شامل اختلالات لخته شدن خون، بیماران خاص استخوانی ، ضعیف بودن سیستم ایمنی ، بیماری سیستمیک شدید و سوء مصرف مواد نیز نمی توان از ایمپلنت استفاده کرد. سیگار کشیدن هم یکی از فاکتورهای مهم است، چونکه بهبود افراد سیگاری نسبت به کسانی که سیگاری نیستند کمتر بوده است و به احتمال زیاد سست شدن ایمپلنت را تجربه می کنند. ترک سیگار به طور چشمگیری شانس شما را در موفقیت ایمپلنت افزایش می دهد.
درمان ایمپلنت شامل چه مواردی است؟
- معاینه
پس از بحث در مورد روش های بالقوه درمان شما، دندان پزشک یا پریودنتیست شما یک معاینه کامل از دهان انجام خواهد داد. وی سپس برای ارزیابی شکل و موقعیت بافت استخوانی و هریک از ساختارهای مهم مانند اعصاب و سینوس ها که ممکن است نزدیک به محل ایمپلنت باشد از فک شما رادیوگرافی خواهد گرفت. این کار به دندانپزشک اجازه می دهد تا نحوه قرار دادن ایمپلنت را به طور دقیق برنامه ریزی کند. اگر اشعه ی ایکس کافی نباشد یک سی تی اسکن (CT) برای تهیه تصویر سه بعدی استفاده می شود که به ندرت اتفاق خواهد افتاد چونکه این یک روش گران قیمت است و نسبت به رادیوگرافی های استاندارد شما را بیشتر تحت تابش قرار می دهد.
- قرار دادن ایمپلنت
جراحی ایمپلنت را بسته به شرایط بالینی خاص شما می توان در یک یا دو مرحله انجام داد. در هر صورت جراحی شامل ایجاد یک برش کوچک در لثه برای قرار دادن استخوان و استفاده از یک مته ویژه برای شکل گیری محل ایمپلنت است.
در مرحله یک، ایمپلنت در داخل استخوان آماده قرار می گیرد سپس قطعه ای به نام هیلینگ کاپ روی آن قرار می گیرد تا ظاهر لثه حفظ شود. هیلینگ کاپ بعد از یک دوره 3تا 6 ماهه برداشته می شود و با یک بخش دائمی به نام آباتمنت جایگزین می شود که هسته دندان را شکل می دهد. دندان جایگزین یا روکش دندان ، در جایی بالاتر از آباتمنت قرار داده می شود. در مرحله دوم یک پوشش پیچی براق بالای ایمپلنت قرار می گیرد و در طول درمان روی آن قرار می گیرد. برای ظاهر کردن ایمپلنت یک برش کوچک لثه و نصب هیلینگ کاپ مورد نیاز است. سپس بعد از اینکه لثه ها التیام یافتند هیلینگ کاپ برای آماده سازی روکش جدید برداشته و آباتمنت جایگزین می شود. اگر نیاز به بازسازی استخوان وجود داشته باشد ممکن است جراحی دو مرحله ای ضروری باشد. دلایل متعددی وجود دارد که ممکن است کمبود استخوان در محل ایمپلنت وجود داشته باشد از جمله از دست دادن طولانی مدت دندان، پوسیدگی دندان و از دست دادن استخوان بر اثر بیماری های پریودنتال ، پیری یا جراحات.
هنگامی که دندان ها می افتند و یا از بین می روند در طول زمان ، لثه ی اطراف تحلیل می رود این به این دلیل است که در طول سلامت دندان، حضور دندان های ما باعث تحریک گردش طبیعی یا روند تجدید در داخل استخوان می شود.
- آماده سازی دندان ها ، تاثیر
هنگامی که لثه ها به طور کامل التیام یافتند ( بعد از حدود 6 هفته) دندان پزشک دهان شما را مجددا معاینه خواهد کرد. این کار به منظور ساخت یک مدل از دندان های شما انجام می شود بعد تکنسین دندان پزشک روکش یا بریج شما را خواهد ساخت که این کار با توجه به سازگاری روکش یا بریج با سایر دندان های شما انجام می شود تا طبیعی به نظر برسد.
- قرار دادن روکش یا بریج ها
هنگامی که روکش یا بریج های جدید شما آماده شدند ، دندان پزشک شما آن ها روی آباتمنت و بالای ایمپلنت دندانی قرار می دهد ، ظاهر دندان را بررسی می کند و دندان های بالایی و پایینی شما را ارزیابی می کند که آیا روی همدیگر قرار می گیرند یا نه. که معمولا به چند جلسه بازبینی نیاز دارید تا اطمینان حاصل کنید که ایمپلنت ها پایدار و کارآمد هستند و شما کاملا از نتیجه نهایی راضی هستید.
پیوند و بازسازی استخوان چیست؟
پیوند استخوان:
پیوند استخوان برای افزایش عرض و ارتفاع استخوان فک در محل ایمپلنت انجام می شود. بهترین نتیجه زمانی است که از استخوان قسمت دیگری از بدن شما استفاده شود که به آن پیوند اتوژن گفته می شود. برای مثال از استخوان ران استفاده می شود چونکه منبع خوبی از مغز استخوان است شامل بسیاری از سلول های استخوانی است. در آلوگرفت یا هموگرفت (پیوندی است که از یک فرد به فرد دیگر زده می شود) از استخوان های انسانی اهدا شده به بانک استخوان استفاده می شود و به همان شیوه پیوند اتوژن عمل می کند. در پیوند Xenograft از استخوان حیوانات استفاده می شود که استخوان گاو یکی از منابع اصلی این پیوند است. به مرور زمان استخوان گاو با گرفت بافت استخوانی شما جایگزین می شود. در پیوند Alloplast از استخوان های مصنوعی که از لحاظ شیمیایی شبیه استخوان انسان هستند استفاده می شود. این پیوندها به عنوان یک چارچوب برای تشکیل استخوان طبیعی جدید عمل می کنند و ممکن است با استخوان طبیعی ( آلوپلاست قابل جذب ) یا حفظ شده ( آلوپلاست غیرقابل جذب ) جایگزین شود. پیوند اتوژن بهترین گزینه است چونکه ا جهت اینکه بدن شما آن را پس بزند هیچ خطری وجود ندارد. پس از انجام این روش، قبل از قراردادن ایمپلنت باید حداقل سه ماه منتظر بمانید تا درمان صورت بگیرد. مدت زمان دقیق به مقدار استخوان پیوند زده بستگی دارد.
بازسازی استخوان با استفاده از سد غشایی ( بازسازی بافت هدایت شده)
بازسازی استخوان با استفاده از سد غشایی تکنیک خاصی است که به سلول های استخوانی کمک می کند تا سلول های دیگری را برای تکثیر ایجاد کنند و منطقه ای که در آن از بین رفتن استخوان صورت گرفته است را پر می کند. معمولا ، سلول های سطح لثه و بافت های همبند در مقایسه با سول های استخوانی خیلی سریعتر شکاف هایی که توسط پریودنتال رخ داده است را پر می کنند و در نتیجه ممکن است حتی زمانی که التهاب از بین می رود استخوان فرصتی برای بازسازی نداشته باشد. در این حالت روش سد غشایی استخوان از بین رفته را پوشش می دهد و دسترسی آن به تمام سلول های دیگر را مسدود می کند و به سلول های استخوانی فرصت پر کردن شکاف ها را می دهد. سد غشایی ممکن است به مرور زما تجزیه و ناپدید شود (قابل جذب) یا ممکن است لازم باشد در مرحله بعدی برداشته شود ( غیر قابل جذب).
ایمپلنت من چقدر طول عمر دارد؟
شما می توانید از ایمپلنت های دندان ده ها سال استفاده کنید و اگر مراقبت های لازم را انجام دهید ممکن است به این مدت زمانی اضافه شود. در مطالعات صورت گرفته نشان داده شده است که 95 درصد از ایمپلنت ا حداقل 5 سال عمر می کنند اما اکثر آنها دارای طول عمر بیشتری هستند. برای به حداکثر رساندن طول عمر ایمپلنت ما به شما توصیه می کنیم که از کشیدن سیگار اجتناب کنید. علاوه بر این شما باید بهداشت دهان و دندان را در خانه انجام دهید و برای بررسی دقیق ایمپلنت، دندان و لثه ها به مراکز درمانی دندانپزشکی مراجعه کنید. این کار به شما کمک می کند تا ایمپلت و دندان هایتان تمیز باقی بمانند و هر مشکلی که ایمپلنت شما را تهدید می کند را به سرعت شناسایی و رفع کنید. با رعایت بهداشت دهان و دندان بسیار خوب، مراجعات منظم به دندانپزشکی و سیگار نکشیدن شما می توانید طول عمر ایمپلنت خود را افزایش دهید.
چه چیزی باعث خرابی ایمپلنت می شود؟
اگر فرض کنیم که پس از قراردادن ایمپلنت هیچ مشکلی در روند بهبودی وجود ندارد، احتمالا خرابی ایمپلنت به علت رعایت نکردن بهداشت دهان و دندان شما رخ داده است. اگر به خوبی دندان خود را تمیز نکرده باشید باکترهایی روی سطح ایمپلنت ایجاد می شود و باعث التهاب غشای مخاطی اطراف ایمپلنت می شود (مموکوزیت). اگر این مشکل درمان نشود می تواند وضعیت خطرناکتری را ایجاد کند که به آن پری ایمپکتیت گفته می شود و باعث التهاب و از بین رفتن استخوان اطراف ایمپلنت می شود. در نهایت ایمپلنت تکیه کاه خود را دراستخوان از دست می رود و در نتیجه ایمپلنت خراب می شود.
چگونه موکوزیت و پری ایمپلیتیت را تشخیص و در مان کنیم؟
تشخیص موکوزیت و پری ایمپلیتت کار ساده ای نیست و تشخیص آن برای شما دشوار است. غالبا تنها علامت هشداردهنده افزایش خونریزی لثه ها در طول مسواک کردن و تمیز کردن دندان است. در طول مرحله بهبود و التیام و بعد از قرار دادن ایمپلنت انتطار کمی خونریزی می رود اما خونریزی هایی که بعد از چند ماه یا چند ماه از کاشت ایمپلنت اتفاق می افتد نشانه ای قطعی از تغییرات التهابی است.
سایر تغییراتی که ممکن است بتوانید تشخیص دهید عبارتند از تورم موضعی، بد بو شدن تنفس یا حس طعم بد و سست شدن ایمپلنت یا پروتز است. مراجعه منظم به دندانپزشک به شما مکم خواهد کرد تا متوجه تغییرات مشکوک شوید و از ایجاد پری ایمپلنتیت پیشگیری کنید. اگر شما متوجه هر گونه التهابی در اطراف ایمپلنتتان شدید باید حتما در اسرع وقت به دندانپزشکتان مراجعه کنید. برای درمان موکوزیت و پری ایمپلتیتیت سطح ایمپلنت برای از بین بردن باکتری های باقی مانده برداشته می شوند. علاوه براین شما می توانید از دهانشویه یا ژل استفاده کنید و در برخی موارد برای از بین بردن عفونت آنتی بیوتیک تجویز می شود. اگر مشکل پری ایملنتیت پیشرفته تر باشد دندانپزشک شما ممکن است برای تمیز کردن سطح دندان دست به جراحی بزند. با این حال اگر نتوان شرایط را کنترل کرد ایمپلنت برداشته می شود. تشخیص زودرس موکوزیت و پری ایملنتیت بهترین شانس درمان موفقیت آمیز است.
